چهل و هفت یازده

نریز اون کبره‌ها رو کف اطاق، نکبت। زندگیمونو مرض و میکروب ور داشت। چه پاک تراشم می کنه عنتر। یه بارکی بگو قابت کنیم بزنیمت به دیفالسنجد خیلی‌ام چهل و هفت یازده اس، نشسته دم باد تو درگاه، سُمبل شده لب پنجره। هه هه هه.